Од човекот кој во себе го носи Царството Божјо зрачат свети мисли, Божји мисли. Царството Божјо во нас создава атмосфера на царството небесно, наспроти атмосферата на пеколот која здрачи од човекот кој во своето срце го носи пеколот. Улогата на христијаните во светот е да ја прочистуваат атмосферата на земјата и да ја шират атмосферата на Царството Божјо.
Светот треба да се освојува со чувањето на небесната атмосфера во себе, оти ако го изгубиме Царството Божјо во себе, нема да се спасиме ни себе, ниту другите. Кој во себе го носи Царството Божјо, тој незабележливо ќе го пренесува и на другите. Луѓето ќе бидат привлечени од нашиот мир и топлина, ќе сакаат да бидат со нас и постепено ќе бидат освоени од небесната атмосфера. Дури не е потребно ни да им се зборува на луѓето за ова: небото ќе зрачи од нас и кога молчиме или кога зборуваме најобични работи; тоа ќе зрачи од нас без и ние да бидеме свесни за тоа.
Во непослушниот нема да се всели Царството Божјо, оти таквиот секогаш ќе сака да се твори волјата негова, а не Божјата. Во Царството небесно исклучена е можноста за постоење на царство во Царство. Тоа го посакувале отпаднатите духови и затоа и отпаднале од Господа, Царот на славата.
Душата која е падната во кругот на мисловен хаос, во атмосферата пеколна, или се допрела до неа, трпи адски маки. На пример, ги прелистуваме весниците, или шетаме по улица и веднаш потоа чувствуваме дека нешто внатре во душата е пореметено - чувствуваме празнина, тага. Тоа е затоа што со читањето на секакви нешта сме ја изгубиле собраноста, единствениот ум, и сме станале расеани и атмосферата на пеколот „вопливала“ во нас.
Светот треба да се освојува со чувањето на небесната атмосфера во себе, оти ако го изгубиме Царството Божјо во себе, нема да се спасиме ни себе, ниту другите. Кој во себе го носи Царството Божјо, тој незабележливо ќе го пренесува и на другите. Луѓето ќе бидат привлечени од нашиот мир и топлина, ќе сакаат да бидат со нас и постепено ќе бидат освоени од небесната атмосфера. Дури не е потребно ни да им се зборува на луѓето за ова: небото ќе зрачи од нас и кога молчиме или кога зборуваме најобични работи; тоа ќе зрачи од нас без и ние да бидеме свесни за тоа.
Во непослушниот нема да се всели Царството Божјо, оти таквиот секогаш ќе сака да се твори волјата негова, а не Божјата. Во Царството небесно исклучена е можноста за постоење на царство во Царство. Тоа го посакувале отпаднатите духови и затоа и отпаднале од Господа, Царот на славата.
Душата која е падната во кругот на мисловен хаос, во атмосферата пеколна, или се допрела до неа, трпи адски маки. На пример, ги прелистуваме весниците, или шетаме по улица и веднаш потоа чувствуваме дека нешто внатре во душата е пореметено - чувствуваме празнина, тага. Тоа е затоа што со читањето на секакви нешта сме ја изгубиле собраноста, единствениот ум, и сме станале расеани и атмосферата на пеколот „вопливала“ во нас.
