29.3.08

За љубовта Божја

105. За љубовта Божја пишувам, а самиот Го љубам Бога недоволно; и затоа нажален сум и како Адам тагувам, кога бил изгонет од рајот, и плачам, и липтам. Помилуј го Боже, Своето паднато создание. Колку ли пати благодатта на Светиот Дух ми ја подари, и јас не ја зачував, оти душата моја е суетна; но сепак, Те познава таа Тебе. Творецот, и Богот свој, и затоа низ солзи Те бара, како што Јосиф за својот татко беше плачел на мајчиниот гроб, кога го беа воделе во Египет, во ропство. Те разжалостив со своите гревови и Ти од мене заминуваш, и душата моја тагуза по Тебе. О, Свет Духу, не оставај ме! Кога Ти од мене заминуваш, неубави мисли ме напаѓаат, душата моја тагува и пати по Тебе. О, Пресвета Владичице Богородице, Ти ја гледаш тага моја: Го разжалостив Господа, и ме остави Тој; но Твојата благост ја молам: спаси ме мене, паднатото создание Божјо; спаси го слугата Твој.

19.3.08

Молитва

Свети Јован Кронштатски: „Мојот живот во Христа“

„Молитвата е вознесување на умот и срцето кон Бога“ (Митрополит Филарет), созерцување на Бога, одважна беседа на тварта со Творецот, побожно стоење на душата пред Него, заборавање на се’ она што не’ окружува поради Него, храна душевна, воздух, светлина и нејзина животворна топлина, очистување на гревовите - благ Христов јарем и лесно Христово бреме. Молитвата е непрекинато чувствување на сопствената немоќ или душева ништост, осветување на душата, предвкус на идните блаженства, блаженство ангелско, небесен дожд кој ја освежува, наводнува и оплодува душевната земја, очистување и освежување на мисловниот воздух, озареност на лицето, радост на духот, златна нишка која ја поврзува тварта со својот Творец, ведрина и срдечност низ сите патила и искушенија животни, светилка на животот, успех во делувањето, достоинство рамноангелско, на верата, надежта и љубовта утврдување. Молитвата е - врска со ангелите и светиите.

Молитвата е исправање на животот, мајка на солзите и скрушеност на срцето;поттикнувач на милосрдието; животна сигурност; уништување на стравот од смртта; занемарување на земните скапоцености и желба за небески богатства; очекување на Оној Кој ќе му суди на сиоте свет, сеопштото воскресение и животот во идниот век; настојување за избавување од вечните маки, непрестано тражење на помилување од Владиката; жива вода за душата; молитвата значи со помошта на својата љубов да се примат во срцето сите луѓе, симнување на небото во душата, сместување на Пресветата Троица во срцето, како што е речено: „... и ќе дојдеме при него, и живеалиште во него ќе направиме. “ (Јн. 14,23)

13.3.08

За постот

Свети Серафим Саровски

Подвигоположникот и Спасител наш, Господ Исус Христос, пред стапувањето на подвигот за избавувањето на човечкиот род, Се укрепил со долготраен пост. Сите подвижници, исто така, пред да почнат да Му служат на Господа, се наоружале со пост. Поинаку не стапувале на крсниот пат, туку со подвигот на постот. Успехот цо подвижништвото тие го мереле со успехот во постот.

Постот не се состои во тоа да се јаде еднаш, туку во тоа да не се јаде многу. Неразумен е оној испосник, кој чека до определеното време, а тогаш на трпезата се предава на ненаситно јадење и со телото и со умот. Кога се работи за расудување за храната, треба да се внимава на тоа да не се прави разлика меѓу вкусните и невкусните јадења. Тоа дело, инаку својствено за животните, не е пофално за разумниот човек. Ние од пријатната храна се одрекуваме за да ги смириме немирните делови од телото и за да дадеме слбода на дејственоста на духот.

Вистинскиот пост не се состои единствено во истоштување на телото, туку во тоа, оној леб што сакаме да го изедеме, да им се даде на гладните.

Кон строг пост светите луѓе не пристапувале одеднаш. Тие постепен, малку по малкуи, се навикнувале на скормна храна. Навикнувајќи го својот ученик Доситеј на пост, преподобниот Доротеј од неговата маса постепено одделувал мало парче леб, така што неговата секојдневна храна од четири фунти (1 фунта е приближно 410 гр.) на осум лоти (1 лот има приближно 13 гр.) леб. Покрај сето тоа, светите испосници, на чудење на другите не знаеле за слабост, туку секогаш биле бодри, силни и подготвени за дело. Болестите меѓу нив биле ретки и животот им траел необично долго.

Духовниот живот доаѓа до совршенство и се појавува во чудесни појави, по мерка во која телото на испосникот станува тенко и лесно. Тогаш духот ја врши својата дејност како во болно тело. Надворешните сетила како да се затвораат, а умот, одделувајќи се од земјата, се вознесува на нево и целосно се потпува во согледување на духовниот свет. Сепак, не може секој да го прими строгото правило на воздржување во се’, или да се лиши од се’ што може да служи како олеснување во немоќите. „Кој може да прими, нека прими.“ (Мат. 19,12)

Храната треба секојдневно да се употребува онолку колку што е неопходно за телото, крепејќи се, да биде пријател и помошник на душата во извршувањето на доблестите. Во спротивно, може да се случи да ослабе и душата, доколку телото се истошти.

Во петок и во среда, и особено во деновите на четирите поста, храната по примерот на светите отци, употребувај ја само еднаш дневно, па ангелот Господов ќе се прилепи покрај тебе.

9.3.08

Рим 13,11-14,4

Па, знаејќи го ова време дека дошол часот, тоа да се разбудиме од сонот, оти спасението е сега поблизу до нас, отколку кога поверувавме. Ноќта помина, а денот се приближи: да ги отфрлиме, пак, сите дела на мракот и да се облечеме во оружјето на светлината. Да одиме чесно како дење - не во срамни гоштавки и пијанство, не во блуд и нечистотија, ниту, пак, во препирки и завист; туку облечете се во Господа нашиот Исуса Христа, и грижата за телото не ја претворајте ја во похоти. Слабиот во вера примајте го без разправии за мислењата, оти некој верува дека може да јаде се, а немошиот јаде зелје. Кој јаде, нека не го укорува оној, што не јаде; и кој не јаде, нека не го осудува оној, што јаде, бидејќи Бог го примил. Кој си ти што му судиш на туѓ слуга? Пред својот господар тој стои и паѓа. Но ќе биде исправен, зашто Бог е моќен да го исправи.