За љубовта Божја

105. За љубовта Божја пишувам, а самиот Го љубам Бога недоволно; и затоа нажален сум и како Адам тагувам, кога бил изгонет од рајот, и плачам, и липтам. Помилуј го Боже, Своето паднато создание. Колку ли пати благодатта на Светиот Дух ми ја подари, и јас не ја зачував, оти душата моја е суетна; но сепак, Те познава таа Тебе. Творецот, и Богот свој, и затоа низ солзи Те бара, како што Јосиф за својот татко беше плачел на мајчиниот гроб, кога го беа воделе во Египет, во ропство. Те разжалостив со своите гревови и Ти од мене заминуваш, и душата моја тагуза по Тебе. О, Свет Духу, не оставај ме! Кога Ти од мене заминуваш, неубави мисли ме напаѓаат, душата моја тагува и пати по Тебе. О, Пресвета Владичице Богородице, Ти ја гледаш тага моја: Го разжалостив Господа, и ме остави Тој; но Твојата благост ја молам: спаси ме мене, паднатото создание Божјо; спаси го слугата Твој.