Блажен Августин за молитвите кон мачениците

Но, нашите маченици (сведоци) не се наши богови; зошто ние знаеме дека и мачениците и ние имаме еден ист Бог. Ниту пак нивните (на иноверните) чуда кои се случиле во нивните храмови, можат да се споредат со оние чуда кои се случуваат на гробовите на нашите маченици. Доколку и изгледаат слични, нивните богови се поразени од нашите маченици, како што фараоновите волшебници беа поразени од Мојсеј. Во реалноста, демоните ги вршат чудата со истата нечиста гордост, со која посакаа да бидат богови на народите; а мачениците ги вршат овие чуда, односно Бог ги врши по нивните молитви и застапништво, за да внесат поттик во верата со која веруваме дека тие не се наши богови, туку имаат, заедно со нас, Еден Бог.

... Но, на нашите маченици ние им градиме храмови, не како на богови, туку како споменици на упокоени луѓе чии духови живеат со Бога. Ниту подигаме олтари во овие споменици за да принесуваме жртви на мачениците, но на Единиот Бог, Бог на мачениците и наш Бог; и во таа Жртва тие се спомнати според нивното место и степен како Божји луѓе кои го освоиле светот исповедувајќи Го (Христа), но не се повикуваат од свештенослужителот кој ја принесува Жртвата. Оти, на Бога, а не ним, ја принесуваме бескрвната Жртва; оти, тој е Божји свештенослужител, не нивен. И самата Жртва, исто така, е Телото Христово, кое не им се нуди ним, оти тие самите се Негово Тело.

(„За Градот Божји“ книга 22)