Сакајќи да ја отворам мојата уста

…браќа, и да зборувам за возвишеноста на смирението, се исполнувам со страв, дури и како човек кој разбира дека ќе беседи за Бога со умешноста на своите зборови. Зошто смирението е рубо Божјо. Логосот Кој постана човек се облече Себеси во него, и така прослови со нас, во наше тело. Секој кој бил облечен во него вистински постанал како Оној Кој Се симна од висините и го сокри раскошот на Своето височество, и ја засолни Својата слава со смирение, за да не би било созданието целосно проголтано од размислувањето за Него. Созданието не може да погледне на Него освен ако Тој самиот не земе учество во тоа, и така да проговори со него, ниту пак да ги чуе Неговите зборови лице в лице...

И кога Тој ја изли Неговата благодат на светот преку Неговото доаѓање, Се спушти не со земјотрес, не во оган, не со страшен и силен звук, туку "како дожд на ливада, како капки што наросуваат земја" (Псалм 71,6) нежно, и беше виден како говори со нас на инаков начин. Ова се случи кога, иако пребогат, Тој го притаи Своето величество со велот на Неговото тело, и говореше со нас преку тоа тело кое беше исковано за Него по Негова заповед од утробата на Дева, Марија Богородица.