Совршената љубов

не ја разделува единствената природа на луѓето по различноста на нивното расположение. Таа секогаш гледа само на неа (природата) и сите луѓе подеднакво ги љуби; добродетелните - како пријатели, а немарните во добродетелта - како непријатели; правејќи им добро, долготрпејќи, и ги поднесува направените од нив навреди. Совршената љубов воопшто не мисли за зло и страда заради нив, се’ со цел и немарните да ги направи свои пријатели, доколку е возможно; а доколку е невозможно, таа не отстапува од своето расположение, пројавувајќи ги секогаш на ист начин плодовите на љубовта кон сите луѓе. Така и нашиот Господ и Бог, Иисус Христос, пројавувајќи ја Својата љубов кон нас, пострадал за целото човештво и на сите им дарил надеж за воскресение, макар што секој сам себеси се прави достоен или за вечна слава, или за вечна казна.