Царскиот пат на Крстот на нашиот Господ

Кога Мојсеј го фрли стапот на земја, стапот се претвори во змија, и толку го исплаши, што тој побегна (Исход 4,3). Но кога, по Божја заповед ја пружи раката и ја фати за опшаката, змијата повторно постана стап, кој Мојсеј го носеше пред него, раздвојувајќи го Црвеното море и изведувајќи го Израилот од Египетското ропство.

Крстот и трпението се стапот; доколку ги насочиш кон земјата, не можеш да ги видиш како ништо друго, освен змија, од која што бегаш, плашејќи се од отровот и смртта. Но кога ги фаќаш со десната рака на правилното размислување, а тоа е, кога го гледаш посакуваниот крај на овие жалости и несреќи, тогаш радосно ќе гледаш во крстот на стапот Мојсеев, како те избавува надвор од делата на гревот, водејќи те кон небесниот Ерусалим. И затоа, гледај во небесата, каде што крстот ќе те поведе; гледај во блажената вечност која е ветена на оние кои смирено го поднесуваат крстот. На оние кои пливаат во брзотечните реки, им се советува да гледаат или во небото, или на бреговите на реката, за да не бидат збунети од брзината на речната струја и бидат удавени.

Секој од нас мора да плива низ морето на искушенија. Но, за морските бранови да не го збунат твојот ум, треба да имаш силно срце и својот поглед да го наспчиш кон небесата: „имајќи го предвид не видливото, туку невидливото, бидејќи видливото и времено, а невидливото - вечно“ (2Кор 4,18).

Извадок од „Царскиот пат на Крстот на нашиот Господ“