Маските и вистината

Во театарот на овој свет, сцената се поставува на пладне, и многу глумци влегуваат, глумејќи ги своите улоги, носејќи маски на нивните лица, прераскажувајќи стари приказни, раскажувајќи ги настаните. Еден глуми дека е философ, иако не е философ. Друг станува цар, и иако не е цар, се појавува како крал во приказната... но кога вечерта настапува, и драмата завршува, и сите слегуваат од сцената, маските се тргаат на страна... Маските се отфрлаат, лагата ја снемува, и вистината се открива. Оној, кој во театарот е слободен човек, станува роб надвор од него; оти, како што реков, лагата е внатре, а вистината е надвор. Ноќта ги обзема, претставата е завршена, и вистина се појавува.

Исто е и со животот и неговиот завршеток. Сегашниот свет е театар, условите во кои луѓето се наоѓаат се улоги: богат и сиромав, владетел и владеан, и така натаму. Кога овој ден ќе помине, и страшната ноќ ќе настапи, или поточно, ден, оти навистина, ноќ е за грешните, а ден за праведните, кога претставата е завршена, кога маските се фрлени, тогаш секој човек ќе биде суден за неговите дела, не секој човек заедно со неговото богатство, и не секој човек заедно со неговата моќ, туку секој човек според неговите дела; без разлика дали некој е владетел или цар, жена или маж, кога Тој ќе побара сметка за нашиот живот и нашите добри дела: (...) „дај Ми ги твоите дела ако си роб, но си поблагороден од слободен човек, ако си жена, но си похрабра од маж.“

Кога маските се тргнати, тогаш вистински богатите и вистински сиромашните се откриени... Истото нешто се случува кога овој живот завршува.