Кога еден морнар плови по море

тој ги набљудува ѕвездите и по нив го управува својот брод, користејќи ги за да го насочат кон брегот. Но монахот ја набљудува молитвата, затоа што таа го води на правиот пат, насочувајќи го кон она пристаниште кон кое неговиот начин на живеење треба да го води. Монахот зјапа во молитвата во секое време, за да може да му покаже некој остров каде би го закотвил неговиот брод без страв, и од таму зема залихи. Тогаш тој повторно го насочува кон друг остров. Такво е патувањето на самувањето додека е во овој свет. Тој плови од остров до остров, односно, од сознание кон сознание, и преку неговото последователно менување на острови, односно, состојби на сознанија, напредува додека не излезе од морето, и неговото патешествие не заврши во вистинскиот град чии жители не тргуваат, туку каде секој се наслонува на своите блага.

Блажен е оној човек  чиј брод не е скршен, и кој го достигнал пристаништето во радост!