Заедница со Црквата

Христијаните остваруваат однос на директнo и личносно познание на Црквата и светителите. Овој однос е личносен и го вклучува сето наше битие, а не само нашиот ум или чувства. А сепак, кога некој пали свеќа, или принесува дарови, често ќе чуете нечија забелешка дека таквиот чин е бесмислен доколку личноста не го поседува правилниот збир на мисли или не го искусува правилниот збир на чувства.

Како и да е, мора да расчистиме дека ниту нашите мисли, ниту нашите чувства ги прават нештата она што се: она што е важно е дека сме излегле од нашиот дом и сме дошле во Црква за да ги сретнеме светителите. Едноставно, Литургијата е самото остварување на нашиот однос со Бога, полна заедница со Неговите светители и сиот свет. Нејзината цел не е само интелектуално или емотивно да се долови нешто, или да се дојде до одредена состојба на умот. Кога собраните луѓе се прекрстуваат себе си со Крстниот знак секој пат кога еден светител е споменат покажува дека, иако тие не ги мислат правилните мисли или ги доживуваат правилните чувства, тие уживаат жив однос со тој светител само преку бивањето на тоа место заедно со другите членови на заедницата.